KRYZYS W MINISTERSTWIE

Do gabinetu ministra wbiega zdyszany zastępca.

- Panie ministrze! Panie ministrze! Kryzys! Musimy zrobić poważne cięcia w budżecie naszego resortu.

- Naszego?! Ojojoj, to niedopszszsz… Co proponujesz?

- Na początek – balet rosyjski.

- Mój balet??! Chcesz wywalić moje tancerki???!!!

- Niestety – naciski z góry…

- I to w momencie, kiedy zatrudniliśmy piętnaście nowych?!

- Zatrudniliśmy jakieś nowe? Z Moskwy i z Petersburga?

- Nie. Z trasy Warszawa-Radom.

- Panie ministrze – chociaż kilka…

- No, to która?

- Natasza…

- Wykluczone! Gram nią w kości.

- Jak?!

- Rzucam nią o podłogę, ona się turla i to tak fajnie klekocze hi, hi!

- Tatiana.

- Moja ukochana Tatianka? Nigdy! Chociaż… ostatnio trochę przytyła… Waży siedemnaście kilo! Tłusta świnia. Zaraz, zaraz… Dlaczego Ty się czepiasz moich tancerek? Może byśmy tak zaczęli od Twojego delfinarium?

- Moje małe, kochane delfinki! Chce pan mnie pozbawić jedynej pociechy mojego życia?!

- Dwa piętra budynku, tajne archiwum i schron przerobione na akwarium, hektolitry morskiej wody, stado delfinów, armia nurków do obsługi, nie licząc trenera, który twierdzi, że nauczy delfiny warczeć.

- A nauczy! To delfiny obronne!

- Po, co obciążać podatnika takim zbytkiem?

- Zbytkiem?! A pański chór karłów śpiewających do obiadu?

- To są wyjątkowe karły! Jak się w nich rzuca jedzeniem, to śpiewają wspak! A pański korpus sekretarek dłubiących w nosie? Przez osiem godzin dziennie! W tydzień wypijają roczny zapas kawy!

- O, wypraszam sobie! To są moje córki! Dobrze o tym wiesz.

- Przepraszam… Mnie nie przeszkadzają… Niech sobie dłubią… Ale koniecznie muszą brać za to dziewięć średnich krajowych każda? Osiem nie wystarczy?...

- Panie ministrze, nie kłóćmy się. A może by tak pańskiemu drugiemu, GORSZEMU zastępcy odebrać kilka praw?... Na przykład prawo do puszczania łódek z banknotów dwustuzłotowych?

- Ile na to przeznaczamy?

- Trzydzieści procent rocznego budżetu.

- Synuś, nie bądź dla niego złośliwy. Wiesz, że dochrapał się tego stanowiska ciężką pracą.

- Czym?

- A co ja powiedziałem?

- Nie wiem. Coś w obcym narzeczu. Znowu, tatuś, paliłeś trawę.

- Do rzeczy – co proponujesz?

- Mam! Na początek we wszystkich toaletach wymienić rolki banknotów Stuzłotowych na zwykły papier toaletowy.

- Zwykły?! Masz na myśli te ohydne atłasowe ręczniki z Kaczorem Donaldem?

- Tak. No a dalej to już trzeba by było zająć się biednymi, głodnymi i chorymi…

- Co nam do nich?...

- Yyy… Nasze ministerstwo się nimi zajmuje…

- Od kiedy??!

- Od zawsze…

- Dlaczego mi wcześniej nie powiedziałeś?!

- Przy wejściu wisi taka czerwona tabliczka: Ministerstwo D.S. Biednych, Głodnych i Schorowanych…

- Skąd mogłem wiedzieć, że to ma jakiś związek z nami?

- Przeznaczamy na ich potrzeby trzy procent rocznego budżetu.

- Skandal! Taka rozrzutność? W dobie kryzysu?!

- Zacznijmy od dzieci.

- Tych, których używamy?

- Cicho! Mówiłem ci, tata, że o tych nic nie wiemy! Mówię o tych niedożywionych. Dla każdego z nich, na ciepły posiłek przeznaczamy miesięcznie cały jeden złoty i dwadzieścia groszy.

- Kawiorem je karmią?! Dwadzieścia groszy wystarczy! Raz na kwartał.

- Dalej – wdowy po górnikach. Jedna z nich, matka sześciorga dzieci, bliźniaki w drodze, dostaje od nasz trzysta złotych.

- Miesięcznie???

- Rocznie.

- I tak przesadza. Trzy paczki?! Co ona robi z taką kasą?!

- No, mnie by odbiło z dobrobytu.

- No, właśnie. Jej też może odwalić. Trzydzieści złotych jej starczy.

- A’propos „starczy” – trzeba coś zrobić z emerytami.

- Oni też od nas doją??!!! To ja się nie dziwię, że mamy kryzys! Do roboty z nimi!

- A gdzie mieliby pracować?

- W pip-show!

                                                                              Frocyn