POŻAR

                       Pożar kozdroniowej chałupy

Chałupa kozdroniowa stała we samym środku wsi. Stary Kozdroń miał w życiu dwie namiętności: całymi dniami kurzył machorkę i, nie wiedzieć, z jakiego powodu, całymi dniami znosił do domu wszelkie możliwe gazety, jakie tylko gdzie po wsi znalazł.  W nocy, natomiast, dalej kurzył machorkę i czytał te gazety. Za to i oczytany był z niego chłop ogromnie. Ale i roztargniony przy tym niemało.

Razu pewnego zasnął, więc sobie głęboko przy czytaniu gazety, nie dokończywszy uprzednio palić zaczętej przed chwilą machorki… Żarzący się popiół z tkwiącego w półotwartych ustach kozdroniowych peta, spadł był na stos pożółkłych „Rzeczpospolitych”, „Wyborczych” i innych „Newsweeków”. Na efekt długo nie trzeba było czekać. Zanim Kozdroń zdołał na dobre wybudzić się chałupa kozdroniowa fajczyła się, aż miło!

Wybiegł stary Kozdroń z chałupy z wrzaskiem!

- Ludzieeee!!! Chałupaaaa!!! Moja chałupaaa!!!

W te pędy zbiegła się cała wieś z sołtysem na czele. Zbiegła się stanęła i patrzy.

- Co tu robić? Co robić? – głowili się ludziska.

- Trza po Wójta! Po radnego! Po plebana! – zawyrokował sołtys.

Tak i po krótkiej chwili, z minami nader zasępionymi, przyjechali: Wójt, radny i pleban. Przywitali się uściskiem dłoni z każdym mieszkańcem wsi z osobna, pleban pobłogosławił wszystkich razem i każdego oddzielnie, na tle płonącej chałupy ustawiono mównicę i jako pierwszy głos zabrał Wójt.

- Drodzy moi, jest źle. Nie da się ukryć. Nie da się wyciszyć. Zamieść pod dywan. Trzeba radzić.

Jako drugi na mównicę wszedł pleban.

- Kochani, klęknijmy.

Wszyscy przyklękli, zmówili pacierz, powstali z kolan, po czym z mównicy odezwał się radny.

- Musimy udać się na naradę, by wypracować wspólne stanowisko.

Po tych słowach wszyscy trzej, z minami nader poważnymi, zamknęli się w kozdroniowej stodole.

Po dłuższej chwili wynurzyli się z niej, z minami nader zadowolonymi.

Wójt przemówił (z mównicy):

- Mamy konsensus. Wszyscy trzej jesteśmy w pełni zgodni, co do faktu, że chałupa kozdroniowa rzeczywiście płonie. I jest to żywy, prawdziwy ogień.

- Kochani, klęknijmy – skwitował pleban (z mównicy).

Po odmówieniu dziesiątki różańca na mównicę wszedł radny.

- Musimy teraz uradzić, co tu robić dalej.

I znów wszyscy trzej zamknęli się w stodole. A po dłuższej chwili wyłonili się z niej z minami uroczystymi i kolejno zaczęli zajmować miejsce na mównicy, stojącej na tle coraz bardziej spalonej chałupy starego Kozdronia.

- Jednomyślnie doszliśmy do wniosku, że pożar należy ugasić! – zawołał Wójt.

- Tylko jak? – trzeźwo zapytał radny.

- Klęknijmy! – zaproponował pleban.

Po wspólnym odśpiewaniu Roty, Wójt, radny i pleban ponownie udali się na naradę za zamkniętymi drzwiami stodoły. Chałupa kozdroniowa fajczyła się w tym czasie, jak jasna cholera!

Po wyłonieniu ze stodoły wszyscy trzej weszli na mównicę i zgodnym chórem wykrzyczeli, to co uradzili.

- Trza zawezwać Straż Ogniową!

Ludziska popadły w uforię! Zaczęły wiwatować, skandować, wyrzucać czapki w górę! Po chwili zdjęły ludziska z mównicy Wójta, radnego i plebana i zaczęły podrzucać ich na rękach w górę i dalej wiwatować na ich cześć! Zapanowała wielka radość!

W tym czasie chałupa starego Kozdronia dofajczyła się w spokoju do cna...

Wtedy na sygnale zajechała Straż Ogniowa. Z czerwonego wozu wyskoczyły chłopy, jak dęby, nażelowane, wymuskane, z białymi zębami, w pięknych mundurach i lśniących hełmach.

Ustawiły się w szeregu, dumnie piersi wypięły i dziarsko odśpiewały hymn państwowy. A że gasić w zasadzie nie było już czego, Wójt przypiął im po orderze, radny uścisnął każdemu dłoń i poklepał po ramieniu, a pleban z serca pobłogosławił.

Po uhonorowaniu strażaków, Wójt podszedł do starego Kozdronia, wyściskał go jak brata, siarczyście klepnął w plecy i powiedział:

- No, Kozdroń... tego... Państwo zdało egzamin. Możesz być dumny. Daj pyska, chłopie. – i ucałował go w same usta.

 Ludziska po raz kolejny zakrzyknęli „Wiwat!”, a sołtys zarządził:

- A teraz wszyscy do remizy! Mam jeszcze parę skrzynek „Ludowej”, co mi po ostatnim weselu została!

I w wybornych nastrojach cała wieś, Wójt, pleban, radny i strażacy poszli świętować sukces.

Wtedy z nieba począł padać rzęsisty deszcz, który zdusił do końca tlące się jeszcze gdzieniegdzie czarne kikuty dawnej chaty kozdroniowej…

Przed byłą chatą, w strugach deszczu stał stary Kozdroń z niedopalonym petem w rozdziawionych szeroko ustach...

   

                                                                                   Frocyn